Minęło blisko trzydzieści lat i doczekaliśmy „Spojrzeń” prezentowanych przez Dominikę Peszko, wychowankę krakowskiej uczelni muzycznej w klasie prof. Andrzeja Pikula, a teraz pracownicę tejże uczelni. Artystka oddała całą złozoność muzyki Messiaena. W jej interpretacji była i intymna, czuła, niemal romantyczna delikatność, i ptasie świergoty, i gwiezdna, bezosobowa szklistość gwiezdnego wszechświata i potęga Absolutu. Messiaen mówił, że w „Dwudziestu spojrzeniach” poszukiwał języka miłości mistycznej. Wydaje się, że Dominika Peszko potrafiła ten język należycie odczytać i ewokować jego atmosferę.

W odczytaniu i przekazaniu słuchaczom kompozycji inspirowanej krajobrazem Natalia Jarząbek i Dominika Peszko wykazały się wyobraźnią, ale także dojrzałością i dużym doświadczeniem w interpretacji muzyki XX wieku i współczesnej. (...) Uwagę przykuła zwłaszcza imponująca gra Peszko – precyzyjna, skoncentrowana, a przy tym lekka i zdecydowana.

Suita Pod gołym niebem Bartóka to (...) bardzo piękne, ale jednocześnie niezwykle odpowiedzialne dla pianisty dzieło. Wykonanie Pani Dominiki Peszko jest jednym z najlepszych wykonań tego utworu, jakie miałam przyjemność słuchać.